Munitie.

Zaterdagochtend. Mijn tas is gevuld met stoffen tasjes en glazen bokalen, noodzakelijke munitie voor een rondje afvalloos winkelen op de plaatselijke boerenmarkt. Ik rol mijn trolley recht naar mijn favoriete notenkraam. De Marokkaanse verkoper is grote fan van mijn strijd tegen afval en van mijn  boodschappensysteem. Hij vult al jarenlang met een engelengeduld wekelijks mijn potjes en zakjes. Ik geef toe : het duurt net iets langer dan het plastic-zakjes-systeem, maar hooguit enkele minuutjes. Daarom wacht ik even tot de grote drukte voorbij is en laat ik 2 dames en een heer met hoed voorgaan. Niemand meer bij het kraam, het is mijn beurt nu. Na een praatje over het najaarszonnetje vraagt de notenman hoe het met me gaat en met de studenten in huis. Ondertussen doet hij 500 gram cashewnoten in mijn stoffen zakje. Terwijl hij het touwtje aantrekt en dichtknoopt komt er een grijzende dame achter me staan. Ik zie uit mijn ooghoeken hoe ze afkeurend naar de stoffen zakjes in mijn hand tuurt, haar wenkbrauwen fronst en niet-begrijpend haar hoofd schudt. Terwijl de notenman het volgende zakje met pistache nootjes vult, voel ik hoe haar blik over haar brillenglazen heen recht in mijn rug priemt, ik hoor een luide zucht vergezeld van : "Zijn de zakjes van deze mannen voor u niet goed genoeg misschien?". Ik reageer niet en bestel nog olijven, een potje vol en overhandig mijn bokaal aan de notenman. Hij weegt het lege potje om de tarra te bepalen.  Terwijl de notenman de olijven in mijn bokaal doet, krijgt de dame het helemaal op haar heupen. "Dat versta ik nu niet zie, doe dat dan thuis toch in een pot als je dat zo graag in potten wil hebben. Val die mannen daar toch niet mee lastig!". Ze draait zich naar een jonge vrouw met een warme blauwe sjaal toe, want ze heeft begrepen dat ik voorlopig toch niet zal reageren en ik hoor haar  zeggen: " 't is toch waar hé madam en wij staan hier ondertussen maar te wachten, wat denkt ze eigenlijk wel?"

Terwijl de dame nog wat verder sakkert, stop ik mijn stoffen zakjes en bokalen in mijn trolley, ik betaal, krijg nog wat stempels op mijn klantenkaart en een vrolijke "Tot volgende week!" van mijn notenvriend. "Wie is de volgende", hoor ik hem zeggen. De dame stopt eindelijk met vloeken, kijkt naar haar nummertje  en zegt: "Ik ... eum ....."

Terwijl ze begint na te denken wat ze nu eigenlijk wil, rol ik mijn trolley voorbij een dame met een hoofd vol krullerig permanent, die er net bij is komen staan. Ze slaakt een diepe zucht en draait met haar ogen. Ik krijg nog een knipoog van de notenman en een brede glimlach van achter de blauwe sjaal, ze haalde net haar munitie uit haar tas.

Afval tijdens dit winkelrondje: een plastic folie rond een broccoli, elastiekjes rond de pijpajuintjes 

en een kunststof touwtje rond de wortelen. 

#alleskanbeter