I'm a barbiegirl

dinsdag 29 juli 2014




Ik was eens...
een pop uit kunststof en werd geboren in een fabriek in China. Ik werd in elkaar gestoken door Chinese werknemers die in erbarmelijke omstandigheden moesten werken. Daarna begon ik aan mijn wereldreis en werd onderweg vastgebonden op een stuk karton. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een meisje in België dat me koesterde. Ze nam uitgebreid de tijd om mijn haar zorgvuldig te kammen en op te steken tot een dotje. Wel duizend keer kreeg ik andere kleren aan. Ik had een kleerkast vol met de mooiste jurken en sportpakjes. Speciaal voor mij organiseerde het meisje modeshows, waarin ik de ster was. Ik kreeg een roze auto en een huis met terrasje waar ik urenlang mijn nagels kon lakken. 


Nu, enkele jaren later lig ik hier. Naakt, mijn haar helemaal in de war en nog wat restjes schmink op mijn gezicht. Vergeten, niemand kijkt nog naar me om. Wat moet ik nu????


U kent dit verhaal vast wel, wij hebben ons om een hoopje verschoppelingen ontfermd en hen nieuw leven ingeblazen. De barbiekapstokjes zijn te koop via mijn facebookpagina. Kijk maar eens op het schap "HUIS"

Idee en ontwerp - Villa Lisa

Spoed

vrijdag 25 juli 2014



En dan zitten we plots op een zonnige zomerdag op "spoed" van het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Na een tuimelpartij met de fiets, nadat de tranen gedroogd zijn, met een groot compres tegen het bloedende oor. Drie en een half uur en 125 spelletjes "ik zie ik zie wat jij niet ziet en het isss... wit" later verschijnt eindelijk de arts om het oor met 4 draadjes terug dicht te naaien, 2 vooraan, 2 achteraan. Jongste krijgt een groot wit verband rond haar hoofd. Zo kan ze echt de deur niet uit vindt ze. Dus kies ik samen met haar stofjes uit en kruip ik voor het eerst deze vakantie achter mijn naaimachine om een reeks haarbanden te stikken. 

Stof: restjes tricot en oude T-shirts

Bluesfest



Ik wilde Lief verrassen, daar had ik 20 jaar nadat de vlam in de pan sloeg alle reden toe. Niet dat we voor een feestje hier een reden nodig hebben, maar deze keer had ik er één. Toeval of niet, net op het moment dat ik daarop zat de broeden, kreeg ik de kans om Lightnin Guy naar hier te lokken. De meest lichtende ster aan de Belgsiche blueshemel zag dat wel zitten om in onze hof het gitaarminnende Lief te komen verrassen. 



De verrassing werd dan wel vroegtijdig deskundig verknald door Zoon, maar het feestje was er niet minder om. Guy trakteerde ons met zijn gitaar, mondharmonica en lapsteel op een onvergetelijk avondje bluesmuziek. Hij slaagde erin om de avond virtuoos op te bouwen. In het begin kregen we rasechte blues die recht naar onze ziel ging, op het einde van de avond stond iedereen te heupwiegen - to the left and to the right en zorgde hij voor flink wat ambiance. Toen Guy Zap en de juffrouw zag shaken kreeg hij prompt het idee om zich op de markt van de fitnessvideo's te storten.



Uiteindelijke hoogtepunt was de jamsessie. Zoon en Lief met gitaar en nichtje met saxofoon werden erbij gehaald en samen speelden ze een heuse blues-jamsessie met solo's en al als afsluiter.
Dat het de moeite is om die bruisende Guy aan het werk te zien wist ik al, maar ik denk dat de andere aanwezigen na zaterdagavond daar ook wel van overtuigd zijn. 

La vita è bella

donderdag 17 juli 2014

We trokken er 14 heerlijke dagen op uit, naar het Zuiden.  
Die eerste vakantieweken dat was voor ons:


Zwitserland, uitgebreid rusten


en genieten van het Zwitserse natuurgeweld.


Helse ritjes door de heuvels tussen Umbrië en Toscane


om terecht te komen in het paradijs


en onze tent op te slaan.


Urenlang lezen in de hangmat tussen de bomen 
en voor sommige van ons leren leven zonder gsm of internet.


Lange, zalige nachten in en rond onze tent doorbrengen,
met een kikkerkoor op de achtergrond en het gezelschap van vuurvliegjes
(ook een keer van een complete mierennest, maar daar wil ik het liever niet meer over hebben.)


Wandelen of zitten en kijken naar


de meest adembenemende vergezichten,


waar we niet genoeg van kunnen krijgen.


Mijmeren, dromen, nadenken, genieten.


Alle lokale specialiteiten uitproberen,


vaak niet kunnen kiezen,


en beseffen dat de Italianen echte meesters in slowfood zijn,
waar wij nog veel van kunnen leren.


Italiaanse stadjes ontdekken


en verdwalen in


de smalle straatjes.

 Nieuwe vrienden maken en dan urenlang babbelen, lachen, spelen,


samen eten en genieten.


Zwitserland op de terugweg niet vergeten
en uitrusten bij oude bekenden.


Nog meer wandelen, 
eindeloos veel herinneringen ophalen
maar ook nieuwe plannen smeden.