One for the road

Nu Willy Willy afgelopen week vertrok en wij onlangs  met vrienden nog een zalig optreden van The Scabs zagen, zit dit liedje al wekenlang in mijn hoofd. Het is een soort van afscheidslied dat blijft ronddraaien.  Als wij "on the road" zijn, dan neem ik mijn gerief gewoon mee, zo hoef ik nooit wegwerpspullen aan te nemen. Dit is mijn standaarduitrusting:

- een drinkbus met water of thee, om te hervullen;

- een bakje, met lunch of om onderweg wat lekkers in te doen,

we moesten maar eens een foodtruck tegenkomen of zin hebben in frieten;

- katoenen zakjes, om te vullen met lekkers in bulk;

- een beker, voor de coffee-to-go;

- bestek en een servet;

Om dat laatste te bewaren gebruikte ik de afgelopen jaren een prachtig geborduurd brillenzakje, dat ik ooit op de rommelmarkt kocht. Dat raakte door veelvuldige gebruik stilaan in een staat van ontbinding. Hoog tijd om -eindelijk-  nog eens achter die naaimachine te kruipen. Dat was al weer een eeuwigheid geleden! Ik bedacht en tekende zelf een patroontje en een uurtje later had ik een nieuwe bestekrol.

Enkele jaren geleden kreeg ik van twee tantes van mijn moeder een stapeltje kleding cadeau, om te "recykleren". Hoog tijd om daar wat mee te doen. Een deel van de gestreepte katoenen jurk van de groottante werd de binnenkant van mijn rol en een servet.  De blauwe stof kocht ik lang geleden op de rommelmarkt. De bovenkant van de placemat flapt dicht over het bestek voor je die oprolt en dichtknoopt. Zo valt het bestek er niet uit. 

Wij, in de krant:
duurzaam leven saai?