En dan was daar de schoonste Lente sinds jaren, een voorjaar waarin de zon gelijk zot blijft schijnen.  Het voorjaar waarin ik me tijdens die prachtige lentedagen in mijn donkere kamer verschanste. Ondertussen kan ik gelukkig weer buiten komen, met een grote zonnebril op mijn neus.

Lief, rots in de branding, maakte voor me een bank met wat rommel, die we hier en daar nog vonden. Een bank voor in het schaduwhoekje.

Ik zet me nog een beetje, ik heb nog wat loshangende draden om  in te stoppen.

Stil

En toen werd het stil hier. "Rusten!" herhaalde 'Dok'. En dus blijven de virtuele wereld, de bladzijden van een boek en drukke plekken langer dan verwacht verboden terrein. Nu ik een 'ghostwriter' gevonden heb laat ik nog eens een blogbericht op jullie los.

Met dat computerverbod valt te leven. Op een 'guilty pleasure' op Instagram na kan ik van Mac en Fairphone afblijven. Het leesverbod is andere koek. Wat mis ik mijn boeken en dagelijkse krant. Verschillende keren per dag betrap ik mezelf erop, dat ik toch weer aan het lezen ben. Gelukkig kan ik Lief en kinders af en toe overtuigen om een stukje voor te lezen. Bij de eerste tekenen van vermoeidheid manoeuvreren ze me naar bed. 

De tijd tussen dat rusten door, dood ik met gepruts en geknutsel. Zolang ik het KISS-principe huldig, lukt dat net. De focus is nog ver zoek. 

 Ondertussen droom ik van betere tijden. 

Noot: Zoon vindt 'ghostwriter' erg eufemistisch uitgedrukt, hij vindt "notulist" -voor hem- en "dictator" - voor mij - passender.