Brief aan Astrid

Hej Astrid,

Lekker warm onder een dekentje, een paar kussens achter mijn rug en op mijn schoot een boek. Zo bracht ik als bijna-tiener urenlang op mijn kamer door. Het liefst liet ik me door jou meevoeren naar de bonte Villa van Pippi.  De rosse deugeniet die uit jouw verbeelding geboren werd, sloot ik meteen in mijn hart.  Net als Pippi, Tommy en Annika woonde ik in een klein dorp met zijn eigen regels en tante Pastellia’s.  Doorgaans deed ik net als Annika uitzonderlijk mijn best om netjes binnen de lijnen te kleuren en aan alle verwachtingen te voldoen. Dat gedrag zorgde echter voor flink wat vuurwerk binnenin, want daar zat Pippi, frank en eigenzinnig. Ik wilde avonturen beleven en net alles anders doen dan het hoort. Toen ik ouder werd durfde ik dat zelfs : mijn eigen gang gaan, heel af en toe maar en aanvankelijk enkel als de dorpsbewoners het niet zagen. Nu, zo’n 35 jaar later doe ik het (“eindelijk” hoor ik je nu denken) : “mijn eigen ding”.  

Op een dag nam je me mee op avontuur met Ronja en droomde ik van jouw land. Daar wilde ik naartoe, naar die uitgestrekte wouden waartussen meren als zoekgeraakte parels op onverwachte plekken liggen te glinsteren. Later, nadat ik me door jou samen met Michiel in de schuur van de Hazelhoeve liet opsluiten als die weer wat mispeuterd had en nadat ik in mijn dromen wel 1000 maal samen met Karlsson van het dak was gesprongen met die propeller op mijn rug, werd ik nieuwsgierig naar jou, naar de vrouw die deze kleine rebellen had bedacht.  Ik verdiepte me in jouw leven en het verbaasde me niets, dat ik las dat je de mosterd precies daar vandaan haalde. Vol bewondering vernam ik hoe moeilijk je het had, maar hoe groots je met die problemen omging. Hoe jij streed voor de rechten van kinderen, van dieren en hoe je op de barricaden stond voor het milieu, hoe je je tijd ver vooruit was en hoe je niet alleen een vrouw was van woorden maar vooral ook van daden.

Deze zomer trok ik met mijn familie dan eindelijk op avontuur naar die bossen van  Småland, naar die plekken waar jij bent opgegroeid en die de coulissen vormen voor jouw verhalen. We reisden naar de uitgestrekte wouden waar je me al zo vaak mee naartoe genomen had.  Dagenlang verdwaalden we tussen de bomen,  zwommen we in die glinsterende meren. Verbaasd bleven we staan bij elke vlinder die langsvloog en zochten we de naam van planten die we vergeten waren. We plukten bessen, net genoeg om er ons dessertje mee te maken bij onze tent. ’s Avonds zaten we rond het vuur, waarboven we kookten. Ondertussen hadden we tijd, elkaar en verhalen.  Toen het slecht weer was, trokken we onze jassen aan en gingen we toch naar buiten. We zagen hoe de Zweden erin slagen hecht samen te leven met de natuur en met elkaar. We leerden alweer dat je door zelf te doen, alles meer naar waarde schat. Dat eenvoud siert. Dat het niet gaat om meer of beter maar om genoeg en balans. Ik herinnerde me dat ik naar buiten moet om rust te vinden en mijn longen vol moet zuigen met zuurstof. Dat schoonheid in kleine dingen zit. Dat wie zoekt ook duurzamere alternatieven vindt. Maar goed, eigenlijk hoef ik jou dat niet uit te leggen, want voor jullie Zweden is dat een doodnormale zaak, jullie vatten dat zelfs in één woord samen: “lagom”.  Deze manier van leven wordt nu stilaan ook door de rest van de mensheid omarmd en als je het mij vraagt is dat precies wat de wereld nu nodig heeft. Onze Zweedse avonturen hebben voor mij alleszins veel betekend. Mijn evenwicht, dat hier in alle drukte nogal eens wankelt, zit weer helemaal goed sinds ik bij jou op bezoek was. Dat probeer vast te houden en als ik merk dat ik het weer verlies, trek ik mijn jas aan en ga ik naar buiten.

Dank je wel voor de levenslessen, voor je stijl en jouw verhalen.

Sov sött

Lies