het licht, net wakker, baant zich moeizaam een weg door dikke walmen glas rinkelt en snijdt de stilte razendsnel vult haar mondholte zich met de smaak van angst ze kijkt op en ziet de gespierde armen het gebroken lichaam als een kruisgewelf eroverheen tussen haar handen leest ze de schreeuw die de wanhoop schreef in het gutsende bloed tranen sijpelen in haar sjaal en tekenen een spoor van verdriet op haar ijskoude wangen ze wil niet meer waken, maar slapen, dromen, van de reis die ze nooit zal maken.
Brussel
zaterdag 26 maart 2016
Brussel
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Mooi, kippevel...
BeantwoordenVerwijderenPrachtig verwoord... Dit wil je nooit meer meemaken...Het blijft door mijn hoofd spoken want deze keer was het zo dichtbij. Heel dicht.
BeantwoordenVerwijderenprachtige, pakkende woorden
BeantwoordenVerwijderenMooi, om stil van te worden!
BeantwoordenVerwijderenWat mooi verwoord, al had het nooit nodig mogen zijn om het te zeggen...
BeantwoordenVerwijderen💛
BeantwoordenVerwijderenX
BeantwoordenVerwijderen:'(
BeantwoordenVerwijderenprachtig!
BeantwoordenVerwijderen