Campeggiare

Waarom het hier zo rustig was de voorbije weken? Aan het begin van de grote vakantie pakten we onze koffers, we stopten tent en picknickspullen in de auto en vertrokken naar de Toscaanse zon. De gelukzalige glimlach die ik nog steeds op mijn gezicht heb verraadt hoeveel ik daarvan genoten heb.

Op zoek met een boek naar een schaduwplekje en afgeleid worden door een melkdrupje dat naast je komt zitten. 

Heerlijk lange tafelmomenten en kampvuuravonden met toffe mensen. Lekker eten, vlammen staren, verhalen vertellen en spelletjes spelen zodat je de tijd vergeet.

Overleven zonder computer, gsm-bereik of wifi, uitzoeken welke kever nu op de tent zat (de heldenbok), urenlang spelen met Koekie en zorgen voor die arme, gewonde Sebastian.

Eén van de meest gehoorde zinnen: "Ik wil ...., maar dan moet ik helemaal de berg af, dus... wil ik het wel?" Het antwoord was nogal vaak: nee. Dus trokken we onze plan maar, met zelfgeplukte kruiden,de moestuingroenten van Lucia, of de boodschappen uit het meest bescheiden maar charmantste "winkeltje" ooit.

Die berg, die daalden we enkel af om 1 van de vele stadjes in de buurt te bezoeken. Maar dat is voer voor later, want hier komen we ongetwijfeld terug.

Burciano di sotto