De Spaanse koorts

De zenuwen gierden hier vanochtend door het huis, ongecontroleerde giechelbuien, buikkrampen, een gestresseerde moeder die riep: "ben je echt niks vergeten?". De oudste dochter vertrekt een weekje op schoolreis, "zeeklassen" zoals ze dat noemen. Neenee, niet zomaar naar de Belgische kust. Ze vliegen naar Spanje, daar heeft de school een partnerschool in Galicië. Het is me wat, 10 en op schoolreis naar Spanje, hier keek dochterlief al weken naar uit. Mama ook, maar niet alleen met dat verwachtingsvolle gekriebel in de buik, het was een hele kunst om de bezorgde gevoelens en het moederlijke "bemoei" onder controle te houden: "Vergeet je niet in te smeren hé, let goed op je spullen, zorg ervoor dat je tas altijd goed dicht is, geen natte handdoeken in de waszak stoppen maar eerst laten drogen...." Als antwoord kreeg ik dan twee rollende ogen en een zuchtend "ja mamaaa!" Dit herken ik precies... had ik me toen niet voorgenomen om later tegen mijn kinderen niet zo te "zeuren"??... Maar ja wij gingen als we 10 waren ook niet op schoolreis naar Spanje, met het vliegtuig dan nog! Na het onbijt kreeg ik een dikke knuffel, da's alvast voor straks hé mama, want daar aan de schoolpoort tussen mijn vriendinnen heb ik daar geen zin meer in! Gelukkig heb ik er toen van geprofiteerd, want ze meende het. Toen de meeste mama's nog een dikke knuffel kregen moest ik het met een knipoog stellen, die ik nu extra koester. Ze is vertrokken mijn stoere dochter en haar maatjes. Toen de bus de straat uit was, zijn we de krop in de keel op een terrasje gaan wegspoelen, thuisgekomen toch maar meteen gecheckt of de vlucht goed vertrokken is. Ja hoor, we hopen dat ze het heerlijk hebben daar in Spanje! Alle avonturen volgen we vanaf nu op dit bosmierblogje!
Nu ga ik rabarberconfituur maken om mijn zinnen wat te verzetten!