Brussel
het licht, net wakker,
baant zich moeizaam
een weg door dikke walmen
glas rinkelt en snijdt de stilte
razendsnel vult haar mondholte zich
met de smaak van angst
ze kijkt op en ziet de gespierde armen
het gebroken lichaam als een kruisgewelf eroverheen
tussen haar handen leest ze de schreeuw
die de wanhoop schreef in het gutsende bloed
tranen sijpelen in haar sjaal en tekenen
een spoor van verdriet op haar ijskoude wangen
ze wil niet meer waken,
maar slapen, dromen,
van de reis die ze nooit zal maken.
Mooi, kippevel...
BeantwoordenVerwijderenPrachtig verwoord... Dit wil je nooit meer meemaken...Het blijft door mijn hoofd spoken want deze keer was het zo dichtbij. Heel dicht.
BeantwoordenVerwijderenprachtige, pakkende woorden
BeantwoordenVerwijderenMooi, om stil van te worden!
BeantwoordenVerwijderenWat mooi verwoord, al had het nooit nodig mogen zijn om het te zeggen...
BeantwoordenVerwijderen💛
BeantwoordenVerwijderenX
BeantwoordenVerwijderen:'(
BeantwoordenVerwijderenprachtig!
BeantwoordenVerwijderen